Dag 0      “Doodgewone dingen”

Het is meivakantie en wij gaan weg, niet voor het mooie weer want dat blijft hier achter.

Normaal, maar wat is tegenwoordig normaal? Jarenlang was deze vakantie maar 1 week, maar nu zijn het er 2.

2 weken thuis?

Oh ,hoe moet dat? Wat moeten de jongens dan doen?

Wat deden wij vroeger als we vakantie hadden? Ik heb daar mijn hele leven nooit over nagedacht.

En ineens moet ik daar over nadenken.

En ik voel mij verantwoordelijk.

De vakanties in mijn jeugd heb ik thuis doorgebracht, met een boek in de tuin.

De bieb was “mijn plek”

Ik wist niet eens dat anderen “op vakantie “ gingen.

Mijn jeugd was thuis..

Ja, ik ben vroeger op vakantie geweest.

Nijensleek en Polle,  en dat was het dan.

Ik was gewoon gelukkig

Met mijn oma en opa die dit waarschijnlijk betaalden.

Nijensleek, met de hele familie in een grote boerderij met een boer op een hooimachine en een zwembad ergens in de buurt.

Polle, met mijn tantes & ooms en met tante Riek, pannenkoeken en de rattenvanger van Hamelen.

Nooit heb ik ergens over nagedacht.

Ik heb een simpele maar heel gelukkige jeugd gehad.

Mijn enige wens is dat ik hoop dat onze kinderen en kleinkinderen beseffen dat geluk eigenlijk niet gewoon is, maar dat je hiermee eigenlijk heel bevoorrecht bent.

“De doodgewone dingen, die brengen mij tot zingen”

Nee, vakantie is geen stress, niet gewoon, maar wel een voorrecht wat niet iedereen heeft,

En morgen?  Gaan we naar Kreta!!

En daar gaan we mooie herinneringen maken voor de toekomst!

“What ever happens” dit is en blijft altijd onze lijfspreuk.

 Dag 1   “  STRESSSSS”

Eindelijk is het zover, we gaan naar Kreta!

Het weer kijken we maar niet meer naar, we weten allang dat het de eerste week slecht is en we kunnen veel veranderen of oplossen maar dit dus niet.

We hebben stress, welke kleding moet er mee? Hoeveel kg hebben jullie? En weer moet de koffer open😅met 6 personen mogen we “maar” 60 kg meenemen.

Ik denk nog tijd zat en moet dus op maandagochtend nog alles inpakken en het zweet, niet van de warmte, breekt mij uit.

Gertjan moet natuurlijk nog “even” werken zoals iedereen vast al verwachtte.

De pas aangeschafte “bagageweger” laat mij schrikken 15 kg, schoenen eruit, vest eruit en met minder toiletspullen kom ik eindelijk op 12 kg. Char heeft al 39 kg😅

Het huis moet ook nog schoon en opgeruimd worden en voor dat alles heb ik 4 uur de tijd!

Laadkabeltjes, de nodige pillen voor “je weet maar nooit” moeten in mijn handbagage.

Ik wilde nog wat mensen bellen, geen tijd!

De beveiligingscamera’s van ons huis doen het niet, laat maar! nee we hebben ook geen tv kabeltje, films op de iPad? Nou nee, geen tijd. Laat maar, komt vast goed!

12.45 zitten we, ik beetje versleten en zwetend, in de auto en rijden naar Schiphol.

Heb jij de keukendeur op slot gedaan?? Nou, ja ik vanmorgen, maar jij hebt hem weer open gedaan…

Ik app Joan, zij is pas vanavond thuis, Mary dan…Mary is thuis! Mary gaat kijken en 10 min later hoor ik dat de deur gewoon op slot is maar er staat nog wel een volle en open vuilzak in de keuken😂 “zal ik hem maar even weggooien” wat was ik blij dat ze thuis was.

We hebben het vast de laatste tijd echt te druk gehad.

Na een diepe zucht neem ik mij voor, komende dagen “GEEN STRESS”

Gertjan zijn telefoon blijft gaan, nog even dit telefoontje..en deze… nog even.

Het zoveelste telefoontje komt van het parkeerbedrijf van Schiphol, bent u onderweg? Uh, we zijn er al bijna.. u had 30 min van te voren moeten bellen meneer.

GJ zegt ok, bij deze, we zijn er dus al 😂

10 min later geven we voor de deur onze sleutel af.

Char, Jos en de jongens arriveren 5 min later en worden afgezet door Emma.

We zijn compleet en hebben er zin in!

Onze 4 grote koffers wegen precies 60 kg en verdwijnen achter een geheimzinnig rooster waar “natuurlijk weer Thomas” probeert zelf in te gaan zitten tot afgrijzen van char en Jos.

Snel zijn we zonder problemen door de security en gaan op zoek naar wat te eten.

Nadat we een broodje en patatje gegeten hebben genieten de jongens van de aankomende en vertrekkende vliegtuigen. Thomas vertrekt natuurlijk ook weer overal achterlangs, overheen en onderdoor op de “Thomasmanier”

Een half uur te laat mogen we eindelijk het vliegtuig in waar de jongens eerst in de cockpit mogen kijken. We zitten gezellig op 2 rijen van 3, achter elkaar.

3 kwartier te laat gaan we de lucht in, we komen dus straks wel te laat om onze huurauto’s op te halen wat natuurlijk ook weer een boete op zal leveren.

Door het uur tijdsverschil komen we niet al te laat bij het autoverhuurbedrijf aan vlak naast de bagageband en krijgen gelukkig maar 1 boete van 50 euro.

Snel in de auto’s en richting ons resort! De jongens zijn hyper omdat ze heel moe zijn van alle nieuwe indrukken.

Na het inchecken in een heel mooi gebouw halen we nog snel een heerlijke ouzo voor de mannen en een aperol spritz voor de dames.

Met het glas in onze hand worden we met z’n zessen in een vierpersoons “golfkar” geduwd met al onze bagage achterop. De rondleiding slaan we nu maar even over en we worden snel naar onze verblijven gebracht.

Eerst char en Jos eruit met de kinderen en wij nog stukje verder naar onze suite.

“We zien elkaar morgen”! We zijn te moe!

Omdat we vanavond het diner gemist hebben staan er heerlijke koude schotels met lekkere hapjes voor ons klaar waar we enorm van genieten.

Ik pak onze spullen een beetje uit, en wil naar ons balkon, waar is nou mijn handbagagetas?

PANIEK,PANIEK! MIJN TAS!

Nergens te bekennen, char bellen..ook niet bij char!

Receptie bellen! Jazeker, deze tas staat nog hier en wordt gelijk naar u toe gebracht.

Een paar minuten later staat de “golfkar man” met mijn tas met iPad, paspoorten,sandalen, fles wijn en zonnebril,(niet nodig”) voor onze deur.

Hij was hem vergeten, duizend excuses, er is niks uitgehaald hoor mevrouw.

Dolblij denk ik, IK WIL NU ALLEEN NOG MAAR SLAPEN!

 Dag 2     “Koud”

En ineens is het dinsdag 8 uur, verdwaasd kijk ik naar de klok ik heb gewoon geslapen!

Gertjan is in geen velden of wegen te bekennen dus loopt waarschijnlijk zijn eerste 10.000 stappen van vandaag.

Gelukkig hebben we een koffiemachine op onze kamer en snel zit ik buiten op ons balkon met mijn heel speciale badsloffen😂

Het is koud en niet een beetje koud ook! 13 graden en een vervelende koude wind maar ik heb wel een fleecevest mee “voor zekerheid”. Gertjan is ondertussen ook terug van “zijn stappen” en

rond 9.30 lopen we bibberend richting restaurant voor ons ontbijtje maar waar is de rest?

Nietsvermoedend staan we voor de deur te wachten waar blijven ze nu?

Ik krijg een appje waar zijn jullie nu? Er blijken meerdere restaurants te zijn😅

Wij gaan maar naar binnen waar we onze ogen uitkijken, wat een luxe… en wat een overvloed! Ons simpel gebakken eitje met bruin brood en vers fruit valt op tussen alle volgeladen tafels en borden maar wij zijn meer dan tevreden met onze eenvoudige bordjes en heerlijke verse kopjes koffie.

Ik geniet van alles om mij heen, deze wereld is wel heel bijzonder om een tijdje deel van uit te maken!

Ineens staan Daniël en Thomas naast ons, gevolgd door de ouders. Zij hebben ontbeten in een restaurant ergens onder ons!

Het is ondertussen 15 graden en we vertrekken naar onze eigen kamers, het is te koud om buiten te zijn!

Ik heb wel ineens tijd om een verhaal te schrijven! En ik vertrek met mijn iPad en dik fleecevest naar ons balkon 🥶

Het jonge gezin wandelt ondertussen bibberend wat rond want de jongens hebben energie voor 10

en zo te merken niet echt last van de kou.

Eer we het doorhebben is het lunchtijd en lopen we gezamenlijk naar het restaurant waar ze vanmorgen ontbeten hebben.

Mijn mond valt hier helemaal open open van verbazing, het kan nog meer, het kan groter

Een leger van koks staat te koken,bakken,braden,grillen,pizza’s te bakken wafels te maken en ijs te scheppen.

Tja, hier moeten we nog even aan wennen, we lopen wat rond en maken bordjes met heerlijke dingen… och, dit is allemaal zo lekker!!

De jongens genieten en lopen af en toe een rondje, nog een stukje pizza? Beetje patatjes?

Wij houden ons gedeisd en kiezen bijna alleen de gezonde dingetjes… en de alcohol die rondom ons genuttigd word laten we ook nog maar staan!

Enigszins gewarmd door de lunch lopen we terug en het stel met kinderen gaat even bij de zee kijken. Niet veel later komen de 2 jongens naar onze kamer om bij opa en oma te “bubbelen” met gerimpelde lichamen,lachende gezichten en een natte vloer als gevolg.

Gertjan gaat naar de fitness, het gezin gaat chillen in hun kamer en ik??

Met mijn fleecevest, iPad en koffie ga ik bibberend op mijn balkon SCHRIJVEN!

Zo en nu…. Is het tijd voor een ouzo voor Gj en voor mij? Een Aperol spritz!

Dag 3 All of too” inclusive

Het weer is hier op Kreta in deze meivakantie niet zo bijzonder, eigenlijk gewoon heel slecht, vandaar dat ik tijd heb om na te denken, te observeren en te schrijven. Vorige week heb ik net als heel veel anderen protest aangetekend bij Meta (Facebook) omdat ik niet wilde dat “AI” mijn gegevens zou gaan gebruiken voor heel veel dingen waar ik waarschijnlijk niet achter sta. “Artificial Intelligence” een gevaar voor mijn, maar ook voor ons aller privacy.

Ik heb er best lang over nagedacht hoe ver dit zo ineens heeft kunnen komen en wat gebeurt er allemaal in deze,ook mijn, roerige tijd?

Er zijn best een hoop dingen die ineens zo zijn gelopen en over de meeste wil ik niet eens meer nadenken wan ik kan daar zelf niets meer aan doen.

Nu denk ik na over deze vakantie, Ik heb eindelijk ook eens een “all inclusive” vakantie geboekt!

Dit is overigens echt niet gratis hoor..

Heerlijk! Zeggen veel mensen, net als ‘“ dit is zo fantastisch ”! “Je hebt nergens zorgen over en alles wordt voor je geregeld en opgelost”

Ja, we hoeven niks te doen, niet na te denken over bijvoorbeeld, is er nog genoeg wc papier? Wie maakt ons bed op? Heb je een flesje water bij je? Wat zullen we eten vandaag en wie haalt waar de boodschappen en de wijn?

We gaan het een keer proberen op Kreta dus en dan ook nog met 5 sterren en de hoogste beoordeling, dus de verwachtingen liggen hoog.

Afgelopen maandag was het eindelijk zo ver en met onze 2 huurauto’s arriveren we in “ons super de luxe kamp” voor de komende 10 dagen en we hoeven en moeten niets meer.

Mooie suites, op 2 verschillende locaties, met heerlijke bedden en eigen schone kamers, balkon en badkamers.

Het enige waar zij en wij niets aan kunnen doen is het weer.

Het weer laat zich niet sturen.

Of je het wel of niet zou willen veranderen het weer hebben we maar te accepteren.

Nee, het weer hier laat niet toe( het is 14 graden met harde koude wind)  dat we van alle aangeboden luxe kunnen genieten. Het heerlijk buiten kunnen eten, aan een bar hangen, naar het strand kunnen, zwemmen in de zee, kijken naar een film of naar een concert , een optreden van een goochelaar, pianist of violist of zwemmen in de overvloed aan zwembaden.

Wat blijft er dan nog over?

All inclusive eten en drinken.

De hele populatie van het all inclusive resort sleept zich 3x daags mopperend en klagend richting 1 van de vele restaurants.

Nu is het niet “wat eten we vandaag” maar WAAR  eten we vandaag.

Ik begin maar bij het begin van deze woensdag, normaal is dat onze gewone oppasdag.

Woensdag ochtend, terwijl Gj zijn stappen zet, ontwaakt de rest van de familie, wat hebben we heerlijk geslapen! Zorgelijk kijken we naar de lucht en doen zonder mopperen maar weer onze lange broeken en dikke vesten aan, morgen is het vast beter denkt iedereen vast.

Ik denk alleen “ik heb het koud en heb maar 1 broek en 1 vest bij mij 😂dus nogmaals dezelfde kleren aan.

We ontbijten natuurlijk niet buiten op de mooie balkons want het is best heel koud, en we eten ook echt niks bijzonders maar gewoon weer een boterham met een eitje en wat fruit.

Wat gaan we nou doen vandaag?

Niet naar het strand

Niet met een boot de zee op

Niet naar het zwembad

Niet Niet Niet…

Gelukkig heeft Gj nog wat werk te doen dus ik kan even iets met mijn nieuwe website doen en wachten tot de zon opkomt😂

Char en Jos gaan even aan de wandel en met de kinderen op onderzoek uit.

Aan het eind van de ochtend lopen we de kant van de familiekamers op en zien 2 blije jongetjes die aan het midgetgolfen zijn, hier zijn we Even op een muurtje gaan zitten om naar hen kijken maar dit is na 5 minuten meer dan echt te KOUD!  Ik heb er gelukkig wel leuke foto’s aan over gehouden!

We grijpen deze gelegenheid aan om even naar de luxe familie kamers van de family te gaan kijken maar stranden bij hun eigen bar die schuin onder het balkon staat.

Terwijl wij uit ons dunne hemdje waaien proberen we de moed erin te houden met een cocktail, aperol of cola die door een Griek met dikke winterjas word ingeschonken. Als het niet zo koud was was het eigenlijk heel lachwekkend geweest!

De jongens amuseren zich met een gekregen voetbal en glijden nog net niet uit over de door regen nat geworden anti-slip zwembadtegels en trappen de bal trap of of af.

Hun vesten gaan gewoon uit en ik bedenk alleen wordt nou alsjeblieft niet verkouden!

Gelukkig is het al snel tijd voor de late lunch!

Van alle kanten stromen ze(we) toe.

Morgen tel ik het na ik denk dat er minstens 12 buffetten , met eigen koks, zijn met alle mogelijke soorten eten,  het is echt teveel om op te noemen, laat staan om op te eten.

Verbaasd geniet ik van het de diversiteit van deze mensen, veel opa’s en oma’s, net als wij, met hun nageslacht. Jonge mensen in grote groepen en een aantal kleine gezinnen.

Er is 1 opvallende overeenkomst, het gemiddelde BMI ligt hoog, best wel heel hoog!

De opgeschepte borden zowel bij ontbijt, lunch als diner zijn bizar.

Men neemt niet 1 stukje zalm, zoals wij, maar gewoon 8!

Veel borden kunnen niet voller.. ik kijk mijn ogen uit!

Dit is echt over de top en zou best heel wat minder kunnen!

Het woord “too exclusive” komt bij mij boven…

Na de lunch gaan wij op weg met onze 2 huurauto’s naar de hoofdstad Heraklion, terwijl Daniël vertelt dat hij 1 dag per week wel een “mopperdag” heeft en hierop vraagt “Oma welke dag is het vandaag” Woensdag Daniël, “oh, gelukkig maar, ik heb mijn mopperdag meestal op vrijdag”!Eenmaal in  Heraklion vinden we nergens een normale parkeerplaats, en als we al af en toe een P zien is de ingang zo smal dat er amper een fiets door heen kan!

Daniël kijkt zijn ogen uit en merkt op “oma, alles ziet er zo kapot uit, was hier gisteren ook oorlog?”

Inderdaad Kreta ziet er beschadigd, vies en onverzorgd uit, behalve op de “all inclusive resorts” achter de hekken.

Daar is nog de Griekse sfeer van “vroeger” toen wij de kloven gingen lopen, daar is de overvloed en daar kan de luxe niet op…

We zetten de auto’s op een grote parkingplace waar de cruiseschepen aankomen en vertrekken.

Een vriendelijke vrouw vertelt dat het parkeren 3 euro per dag is  en daarvoor zit zij de hele dag in een loketje..

We kijken even bij een fort terwijl Thomas de “kantelen” aanwijst en telt en ondertussen op alle paaltjes klimt.

Het weer wordt er zeker niet beter op en we hebben het koud! we gaan terug naar ons resort.

Na het avondeten vertrekken we naar onze eigen kamers voor een laatste glas wijn, deze dag is vol maar het zou zo leuk geweest zijn, als niet alleen wij de zonnetjes in huis waren maar, als de echte zon erbij was geweest!

Het enige minpunt van het “all inclusive”

Dag 4     Dan maar UNO

Het is alweer donderdag, de vierde dag van onze vakantie en het is vandaag de “dag van de Arbeid” wat in Griekenland een feestdag is.

Vandaag begint het echt heel erg somber, koud, grijs en met nog meer wind en regen dan de afgelopen dagen, zal ik dan maar onder de dekens blijven vandaag? Zeker niet!

Fris en fruitig gaan we “gescheiden” ontbijten, met mijn fleecevest over mijn vest lopen wij naar de chique ontbijtzaal en de familie gaat naar de grote eetzaal.

In het restaurant is het lekker warm en de pianist klinkt best wel vrolijk, waarschijnlijk omdat hij met zijn rug naar het raam zit.

Ons uitzicht op zee lijkt verdwenen en de palmbomen wuiven niet meer lieflijk, maar gaan gebukt onder de harde wind.

De mensen om ons heen lijken wel stiller te worden en het vrolijke lachen is vandaag verdwenen.

Wat gaat iedereen nu toch doen vandaag?

Ik app Mirjam, die 6 km verder, ook in een resort met kinderen en kleinkinderen zit om te vragen wat zij doen, haar antwoord is “eten, eten, en eten”😂 en wij zijn blij dat we morgen weer naar huis gaan!

Na ons eenvoudige ontbijtje gaan we nog maar een kopje koffie drinken en heeeel langzaam richting de auto’s.

We gaan naar het grote aquarium hier ongeveer 10 minuten vandaan, de jongens verwachten haaien, platvissen maar vooral de walvishaai.

Eenmaal in de buurt lijkt er een grote verkeersopstopping, wat een drukte!!

Dit is een gekkenhuis! Waarschijnlijk willen alle toeristen die nu op Kreta zijn de walvishaai zien want er staan gigantische rijen voor de ingang😂 daar gaan we dus niet aan beginnen.

Even overleggen wat we voor alternatief hebben, het enige wat we kunnen bedenken is naar de Lidl voor chips!!

Google Maps brengt ons er snel naar toe maar ook hier wacht ons een verrassing, DICHT, 1 mei is hier wel alles dicht!

Er zit niets anders op dan terug naar ons hotel, dit was dus ons enige uitstapje en avontuur van deze dag.

We gaan in de grote hal/ restaurant zitten met koffie en het spel UNO en hier gaan Gj, char en de jongens mee door totdat het tijd is voor de lunch.

Vrolijk pakken de jongens zelf, broodje, patatje en stukjes pizza.

Ze voelen zich hier best al thuis! Het regent ondertussen pijpenstelen en de straatjes veranderen in beekjes.

De middag brengen we door op onze kamers, Daniël loopt regelmatig heen en weer tussen onze kamers en voelt zich heel groot dat hij dat alleen mag.

Ik leer hem een kop koffie maken en om de 5 minuten horen wij, wie wil er een kopje koffie?

Kleine jongens worden zo snel groot!

Ik ga weer even bij mama kijken zegt hij als hij voor de zoveelste keer zijn schoenen aantrekt.

Een kwartiertje later is hij er weer! En gaat ook weer..

Mama, ik ben bijna 7 dat kan ik al hoor zegt hij als hij een andere weg neemt maar char appt toch nog even “is hij er al”?

Nummer UNO begint aan de eerste stappen de grote boze mensenwereld in!

Dag 5 Komt hij of komt hij niet

Het is alweer vrijdag.

Zo somber als deze ochtend hebben we het echt nog niet gezien, het lijkt wel of het niet eens meer licht wil worden, laat staan droog.

In onze mooie ontbijtzaal liggen er op meerdere plekken handdoeken op de grond… lekkage,  dat gebeurt hier bijna nooit, natuurlijk wel als wij er dus net zijn. Daniël zegt, terwijl hij gewoon heen en weer loopt tussen onze verblijven, “oma, ik ben niet van suiker hoor!”

Na de koffie gaan we gezellig even met 2 auto’s naar naar de Lidl, chips en lange vingers kopen.

De Lidl is hetzelfde als thuis, of in Tsjechië, en in Frankrijk… en dit was dan ons “uitje van de dag”

We Lunchen in hetzelfde restaurant en gaan nog even bij char en Jos zitten bij hun bar terwijl de jongens voetballen.

Aan het einde van de dag wordt het wat lichter en het lijkt of er ergens een waterig zonnetje begint te komen en de mannen gaan met de jongens een uurtje “padellen”

Daniël slaat meer goede ballen en Thomas raakt gefrustreerd, de verhuurder van de baan helpt hem en leert hem de beginselen. Waarop to lachend zijn eerste rake ballen naar de andere kant mept! Flink zwetend komen ze van de baan af en ik ben blij met de leuke foto’s die ik heb kunnen maken. De jongens willen eigenlijk niet weg maar de tennisballen die ze krijgen maakt veel goed.

Juichend horen ze dat ze morgenochtend nog een uurtje mogen.

Wij drinken het eerste glas Aperol in de koude wind.

De energie van de jongens is onuitputtelijk en zij gaan natuurlijk nog even voetballen terwijl wij ons fleecevest aan doen.

‘s avonds gaan wij samen “uit eten” in een “a la carte” restaurant.

Het principe is hier, Hoe duurder je kamer is, hoe vaker je een a’la carte restaurant mag reserveren,

Nou dat zal dan wel iets heel bijzonders zijn maar…

Hier is het sfeerloos, de obers schenken achter elkaar de glazen vol (wij hebben een fles wijn gekocht)en kijken constant op hun horloges, de volgende shift komt er vast snel aan!

Hier zijn we omgeven met ouders die baby’s zoet en stil proberen te houden. Het is ondertussen 21 uur! Die horen te slapen! Peuters en kleuters alom waar de ouders sushi en andere vreemde zaken in proppen en oma’s en opa’s die meewarig toekijken.

Gezellig is anders, volgende keer maar weer in het algemene restaurant, waar iedereen vrolijk en gezellig is! Waar pizzaatjes, patatjes, pasta en de kipnuggets klaar staan!

Wij vertrekken naar onze kamer, het is nog zo koud, benieuwd wat de morgen ons zal brengen!

Zal de zon er morgen dan wel zijn?

Dag 6 Daar is hij!

Zaterdag , ik word wakker en jawel, de zon schijnt!

Een strak blauwe hemel!

We weten niet wat we zien! gezamenlijk ontbijten we boven met uitzicht op de blauwe zee, de handdoeken die op de grond lagen zijn opgeruimd en wat laatste druppels hier en daar herinneren ons aan de grauwe en natte afgelopen dagen.

Hier kunnen we wat rustiger ontbijten dan beneden in het grote restaurant, waar het altijd heel druk en rumoerig is met hele hordes krijsende kinderen.

Na een kop koffie gaan we om 11 uur naar de padelbaan.

Alle vier de mannen genieten met volle teugen van dit sportieve uurtje!

Na de lunch gaan we 2 uur in het super toeristische treintje de buurt verkennen maar onderweg hiernaar toe mis ik ineens mijn telefoon!

Ik ben weer iets kwijt, een soort blinde paniek slaat bij mij toe!

Mijn telefoon! Mijn pinpas,Mijn creditcards, mijn rijbewijs ,en geld!

Oh, hij ligt vast nog op onze lunchtafel!!

Gertjan loopt snel terug naar het restaurant en ik volg …

Niet in het restaurant, Gj gaat naar de receptie, onderweg raak ik hem kwijt en besef dat ik hem niet eens kan bereiken, ik kan niemand bereiken! Ik weet ook geen telefoonnummers uit mijn hoofd

Een angstig kwartier volgt…Gj belt mij op mijn horloge,opnemen mislukt keer op keer…

Ineens komt hij naar mij toelopen met in zijn hand? Mijn telefoon!!

Och, ik moest zo huilen, alles zit er gewoon nog in!!

De eerlijke vinder heeft hem gewoon netjes naar de receptie gebracht!!

Dolblij lopen we alsnog naar het treintje.

We halen nog wat flesjes water voor onderweg, en ik heb nog een kwartiertje de tijd om bij te komen. Eenmaal in het treintje vinden de jongens het wel fris dus zij willen om de beurt mijn meegenomen knalrose vestje aan 😂

Het achterland van de kust is niet echt mooi,er is veel afval overal met zwerfkatten en honden te zien. Veel beschadigde of niet afgemaakte huizen maar de oude binnenstad van chersonissos is schilderachtig mooi, vast omdat de jeugd er nu nog niet op vakantie is..

Na het ritje van 2 uur drinken we nog een glas of kop koffie in de speeltuin.

De jeugd eet ‘s avonds in het gewone restaurant en wij nog een keer a la carte in “de veranda”

Nou dit was voor ons de laatste keer, dit eten was echt niet lekker!! En ook hier was het jammer genoeg niet echt gezellig, vanaf nu eten we alleen nog in het gewone restaurant waar ik ook veel meer te zien heb!

Wij zitten nog een tijdje op ons balkon en kijken tv, net als thuis.

Het enige verschil dat ik nu in een bubbelbad kan zitten met een glaasje wijn…

Het was al met al weer een gedenkwaardige “all inclusive”dag.

Dag 7  Alles is anders..

Zondag Na het gezamenlijke ontbijt gaan char en Jos op zoek naar Uv shirts voor de jongens, het weer is helemaal omgeslagen en de temperatuur vliegt vandaag omhoog richting de 30 graden.

Het klinkt vast ontevreden maar dit is weer het andere uiterste, het is nu echt te heet!

Wij gaan vandaag samen naar het “paleis in Malia”voor een tientje per persoon kunnen we hier rondkijken, nou dat moet wel wat zijn, we zijn benieuwd!

Tja, eigenlijk is het niet echt herkenbaar als paleis, eigenlijk dus ook niet heel interessant,

Eigenlijk waren het alleen maar een stel opgegraven stenen, opgeleukt met hedendaagse Griekse kruiken. Het enige mooie hier zijn de overal aanwezige bloeiende wilde bloemen.

We rijden verder richting Agios Nikolaos, het mooie vissersdorpje waar we 15 jaar geleden geweest zijn.

Als we eenmaal in de buurt zijn weten we niet wat we nu zien, buitenwijken met grote bedrijven en autodealers, overal om ons heen, het lijkt zuid Frankrijk wel!

Overal wordt er aan de weg gewerkt en is het heel druk, eenmaal in het centrum zien we overal hotels, toeristische winkeltjes en horecagelegenheden.

We herkennen niets meer…het mooie ongerepte strand is nu veranderd in een keurig aangelegde toeristische trekpleister waar nu de zee getemd word door een stenen golfbreker.

Souvenir winkeltjes waar je ook kijkt vol met ovenwanten, sleutelhangers en kurkentrekkers in de vorm van “edele delen” wat is er hier in de laatste 15 jaar gebeurd?

We zoeken een parkeerplaats wat echt onmogelijk lijkt, maar uiteindelijk vinden we toch een plekje, in een heel smal straatje, en zetten we de auto op een piepkleine P voor een paar uurtjes en een paar euro, ook hier zit een vrouw in een loketje haar kost / haar brood te verdienen.

Wij eten de simpelste tosti/ clubsandwich op een simpel terrasje aan zee.

Nog net niet met open mond kijken we rond om ons heen, ook hier is bijna iedereen meer dan te dik, bmi’s van 40 lijken ook hier normaal.

Wij laten de helft van ons bordje maar staan.

We gaan terug naar ons veilige resort, naar de kleinkinderen. Onderweg kopen we nog wat chips voor de jeugd.

Nee, het Kreta wat wij kenden bestaat niet meer, dat is triest..en jammer. Maar het zou ook zo maar kunnen dat we onze herinneringen een beetje geromantiseerd hebben?

Wanneer wij weer aankomen bij ons resort staan char,Jos en Thomas ons al op te wachten bij de ingang en we gaan daarna gezellig een glaasje drinken met elkaar bij de bar van de kinderen.

Waar is Daniël nou?? Uh, die nam de andere weg…( het komt goed hoor!)

Jos sprint naar boven naar de kamer, char rent richting het waterpark, Gj rent mee…

Mijn hart lijkt stil te staan… overal water, waar is hij??

Terwijl iedereen zoekt komt Daniël overstuur de trap naar beneden lopen, “papa riep mij zo hard!

Ik dacht dat hij boos was..”

Ik bel gelijk char, hij is hier!! Ik leg Daniël uit waarom papa zo hard riep en gelijk stopt hij met huilen…

Meer dan tevreden proosten we met Aperol, cola  en thee op ons mooie leven!

we doen een poging om even te zwemmen in het steenkoude zwembad bij char voor het huis maar het duurde langer om erin te gaan dan dat we er heel snel weer uit kwamen! Het water is steen en steenkoud!

Op tijd gaan we in het gewone restaurant eten want in Nederland is het “dodenherdenking” wat we natuurlijk moeten kijken. Om ons heen zitten veel mensen weer ongegeneerd met grote volle borden te schransen, wat is dit toch in mensen? Ze willen alles en nog veel meer!

Op tijd zijn we op onze kamers en Gj doet de laptop aan en ineens realiseren we ons dat het in Nederland een uur vroeger is, tijd genoeg dus.

Met een glas wijn kijken we Nederlandse televisie en verbazen ons ook weer, wat zijn er toch veel boosaardige, boze en ontevreden mensen.

Wat is het toch vreemd dat iedereen tegenwoordig overal en altijd voorbereid moet zijn op de raarste dingen, geweld of aanslagen.

Gelukkig is de dodenherdenking zonder erge problemen verlopen..

Wij kunnen weer rustig gaan slapen.

Dag 8 Weer iets kwijt

Het is maandag en voor we naar het ontbijt gaan merk ik dat ik weeeer iets kwijt ben!

Waar is nou mijn zonnebril??

Koffer leeggemaakt, overal gezocht maar nee hoor!

Naar het restaurant, de bar en naar de receptie. Nee dus!

Ondertussen ben ik hier al het een en ander kwijt geraakt maar wel steeds terug gevonden.

Nu niet dus!

Oh,wat nu?

Char en Jos gaan naar chersonissos om neppe voetbalshirts voor de jongens te zoeken en sturen vandaar een appje, zonnebrillen zat hier!

Terwijl wij pogingen doen om de oude winkelstraten van cherso te bereiken bleek dat het stel al weer terug reed en ons zag stilstaan, het is hier veel te heet … we stonden per ongeluk in de rij voor een tankstation😂 Wij hebben ze niet gehoord en niet gezien!

We zetten de auto ergens in een klein straatje waar we eigenlijk niet mogen staan maar ach een zonnebril is zo gekocht, als ze dezelfde maar hebben.

We lopen in de hitte naar een op googlemaps gevonden opticien, is open van 10 uur tot 15 uur, hoera! Via de schaduwkant van de weg lopen we er snel heen, ja, het bord zegt open!!

De deur zegt Nee, er zit geen beweging in en er is niemand binnen, ik zie wel grote molens met mooie zonnebrillen.

Dit gaat niet goedkomen! Geheel tegen mijn gevoel in lopen we naar de toeristische winkels waar ik al gauw een nep rayben zonnebril zie die past. Voor 8 euro zijn mijn ogen beschermd tegen de felle zon!

Iedereen heeft hier lol om, behalve ik dan, maar de enorm krakende poten van de bril houden het vast nog wel een paar dagen uit!

Snel rijden we terug naar het Stella resort waar we op tijd zijn voor jawel, de Lunch!

De jongens hebben alletwee een stoer voetbaltenue wat ze vanaf nu niet meer uit willen trekken.

Na de lunch doen we niets meer behalve zwemmen en voetballen bij het huis van char,het is hier heerlijk behalve dat het water wel iets minder koud zou kunnen zijn. Gertjan en ik worden vanaf gisteren door Thomas “grandpa  en ik “granny” genoemd, bestelt zelf bij de bar “cranberrie juice” en bedankt ook in het engels!

Heerlijk niets meer moeten!

Ik heb Tijd genoeg voor foto’s en verhalen.

De dag kabbelt door, we eten op tijd met z’n allen en dan is de avond voor ons!`

Met de laptop op ons balkon met het bevrijdingsdagconcert aan en een glas wijn, er valt niets meer te wensen!

Dag 9 schuitje varen, theetje drinken

Dit is de enige dag dat Gj wat werk te doen heeft tot een uur of 14.

Char en Jos gaan een bootje huren en de zee op, ik mag mee maar besluit toch maar om bij Gj te blijven. Jos heeft zijn vaarbewijs dus ze kunnen varen waar ze willen!

Het jonge stel vertrekt om half 10 richting het strand en worden met een busje naar de haven van chersonissos gebracht terwijl wij onze intrek in hun appartement mogen nemen.

Ik kan uitgebreid douchen( wij hebben alleen een bubbelbad) terwijl Gj uitgebreid werkt en we hebben hier de bar voor de deur met heerlijke koffie. Al snel komen de eerste foto’s, het is heerlijk weer, de jongens hebben zwemvesten aan en de zee is kalm dus ik hoef mij geen zorgen te maken!

Ze genieten iedere minuut van deze uren op zee

Net voor de lunch zijn ze weer terug en Gj is ondertussen ook klaar.

Eenmaal weer bij het zwembad valt Thomas in slaap en wordt pas na 1,5 uur een keertje wakker!

Vanavond is er een soort circus hier en nu kunnen we proberen om daar met elkaar heen te gaan!

Eerst nog even zwemmen in het diepvriesbad, maar daar zijn we snel klaar mee, en de jongens strikken natuurlijk opa weer voor een potje Uno en even voetballen.

Ons avondeten hebben we snel achter onze kiezen, we worden langzamerhand een beetje “all inclusive” moe en verlangen naar een simpel bord Hollands eten, maar ook vooral naar rust tijdens ons eten.

Om een uur of 21 lopen we naar de andere kant van het resort waar een openluchttheater is.

De jongens kijken hun ogen uit, zingen, dansen, een acrobaat, goochelaar, clown en als slot een ballonnenkunstenares . Wij genieten van hun verbaasde en verwachtingsvolle gezichten. De jongens hun monden vallen steeds opnieuw open van verbazing en als het afgelopen is zijn ze heel moe van alle spanning en sensatie!

Halverwege de terugweg haken wij af bij een bar aan het zwembad met live muziek, ook hier is het gezellig!

Het zwembad is sprookjesachtig verlicht , 10 minuten later krijg ik een appje “de jongens slapen”

Na een uurtje verdwijnen wij ook naar het balkon van onze kamer!

Morgen de laatste dag!

Dag 10 warm en water

Mijn dag begint zoals bijna iedere dag met bellen met Lidia, hoe gaat het met Tirza? Na het gezamenlijke ontbijt gaan we voor het eerst naar het waterpark, het is heel erg warm met een verschrikkelijk harde en heel warme wind.

De parasols kunnen niet open want dan gaan ze de lucht in!

We vinden  een schaduwplek aan het kinderbad met glijbanen.

Gertjan gaat als eerste de glijbaan af en komt onderste boven en overdwars en met zijn zonnebril scheef en zijn pet naast zich, beneden aan, de hele omgeving lacht zich een bult!! Deze keer vindt Thomas het best griezelig om de glijbanen af te gaan en Daniel gaat als grote broer het voorbeeld geven. Hand in hand gaan ze naar de kleinste glijbaan en komen samen breedlachend naar beneden zij genieten toch gewoon van het koude water!

In plaats van een salade eten we deze laatste dag hamburgers met patat aan het zwembad.

Met gevulde magen gaan ze snel weer het water in.

Binnen korte tijd roetsen ze samen van alle glijbanen en genieten, wij komen niet verder dan met onze benen in het water.

Het is vreselijk warm in de zon maar met hun petten op hun hoofd en een uv shirt aan hebben zij er geen last van!

Aan het eind van de middag pakken we alvast onze koffers in wat zo gepiept is en gaan voor de laatste keer naar de bar bij char. De laatste Aperol, de laatste cola zero en het laatste diner staat voor de deur!

Thomas neemt zijn onzichtbare pen mee naar het restaurant en tekent hartjes op de handen van een lieve serveerster, ook ik moet er aan geloven en loop waarschijnlijk nog dagen met een volgeschreven rug rond! Mijn armen waren,volgens Thomas, te rimpelig om op te schrijven…

We zitten de laatste avond op ons balkon, het was een geweldige vakantie van het koude begin tot aan het vreselijke benauwde en stormachtige eind!

Het enige minpuntje was dat we niet in de avond met z’n vieren konden “Mahjongen”

Dus Volgende keer beter op de afstand letten!!

Dag 11 oost west Thuis Best!

Gisteravond werden we nog gebeld met de vraag hoe laat we wilden vertrekken en hoe laat ze ons op zouden kunnen halen. Gelukkig waren we (char) al voorbereid en wisten we dat we 8.30 uur weg wilden gaan.

Na het laatste gezamenlijke ontbijt werden we nog wel even verrast met de toilettassen van char die ze niet meer kwijt kon in haar eigen koffers maar met een beetje proppen was dit snel opgelost.

Met een tas met nog heerlijke croissants en broodjes vertrokken we met de 2 huurauto’s naar het vliegveld. De jongens bij ons achterin keken nog enthousiast naar de mooie zee en de omgeving en kletsten honderduit over hoe leuk het toch hier geweest was. Snel waren de auto’s ingeleverd en we waren meer dan op tijd op het vliegveld waar het wachten kon beginnen.

Gelukkig dat er geen ellende met de auto’s was zaten we nog heerlijk buiten in de zon met koffie .

Het was hier een drukte van belang dus ik was constant tassen, koffers en kinderen aan het tellen.

Na de koffie konden we onze koffers inleveren , voor ons bleek dat de regels erg streng werden nageleefd en veel koffers moesten open omdat ze te zwaar waren.

Gelukkig ging het bij ons allemaal goed! Thomas had zijn aapjes, heel schattig, aan zijn stoere rugzak gebonden en liep ernstig druk alle kanten op.

Vooral de afzetlinten hadden zijn aandacht, die kunnen alle kanten namelijk opgetrokken, en dat moet hij natuurlijk uit proberen! En het overal opklimmen blijft ook zijn specialiteit!

Fris en fruitig mochten we door de controles en al ons water moest hier toch weer weggegooid.

Nadat ik weer uitgebreid gefouilleerd was mochten we gelukkig allemaal weer door!

De overvloed aan winkels hier was bizar, op heel Kreta zijn er vast niet zoveel als hier!

Snel liepen we door naar de gate waar de jongens nog even de vliegtuigen konden zien vertrekken en landen, ons vliegtuig kwam vanuit Amsterdam en zagen we op tijd landen.

Iets later dan gepland konden we het vliegtuig in en nog iets later dan gepland vertrokken we weer naar Amsterdam!

De reis is gelukkig niet zolang en eer we het goed door hadden vlogen we over ons mooie landje waar we rond 16 uur zonder problemen op Schiphol zijn geland!

Char en Jos werden opgehaald door Eric en onze auto werd netjes voor de deur van de luchthaven neergezet.

Het einde van 11 dagen “All inclusive “ en terug naar ons gewone maar ook bijzondere “eigen leven”