Wanhopig
De deur gaat open en daar staat hij…een man met een schort voor en blossen op zijn wangen.
Ze is boven en heeft geen hulp nodig zegt ze…maar ik hoop dat je haar even wilt helpen.
De man slaat zijn ogen neer en fluistert “ik kan het niet alleen”hij draait zich om en gaat verder met stofzuigen.
Dit huis voelt goed..maar ik voel de wanhoop aan alle kanten op mij neer komen. In de grote luxe en van alle gemakken voorziene badkamer staat ze in de spiegel te kijken. Als zij mij opmerkt draait zij zich om en zegt ” weet je hoe raar het is dat ik er binnenkort gewoon niet meer ben?
Nee,het gaat goed hoor ik heb geen hulp nodig.
Zal ik u even helpen dat u lekker even in bad kan? En voordat ik het eigenlijk door heb ligt ze heerlijk in een schuimbad en zit ik op het randje van het bad.
De morfinepomp verbindt ons maar ik hou hem alleen maar vast.
Intens gelukkig kruipt ze schoon in haar schone bed.
Dit doet mij zeer,meer zeer dan ik ooit had gedacht.
Komt dit omdat dit zo dichtbij komt? Komt dit omdat ik net aan deze situatie ontsnapt ben??of komt dit omdat ze mij het gevoel geeft dat ik iets voor haar kan betekenen?
Haar ogen vallen dicht en ik ga naar beneden.
Ooit was hij internist/ oncoloog in het plaatselijke ziekenhuis, nu is hij alleen nog een radeloze man die niet zag dat zijn eigen vrouw doodziek is.
Gewoon een mens net als iedereen.
Vroeger was hij mijn dokter…ik ben al mijn hele leven een zuster.
Mei 2017
Opnieuw
Een nieuw adres en de weg ernaar toe herinnert mij aan oude cliënten en eigenlijk ook aan betere tijden…
Of is het alleen doordat oude herinneringen langzamerhand roze kleuren?
Ik ben al eerder in zo’n huis geweest en automatisch loop ik de goede kant op.
Het is een bijzonder bezoek wat mij binnen een uur een niet nader uit te leggen maar bijzondere band met de bewoners van dit huis oplevert. Het is alsof ik hen al mijn hele leven ken.
Wat is een uur op een mensenleven? Wat is een minuut voor mijn baas…maar wat betekent dat beetje tijd eigenlijk voor de mensen waar dit overgaat?
Dit gaat niet alleen om deze mensen maar ook over mij.
Mijn toch niet echt verwachte terugkeer in het door mij zo geliefde werk na mijn bijna einde van mijn eigen leven.
Binnen een uur hier binnen in dit huis vervagen mijn traumatische gebeurtenissen en verdwijnt mijn eigen pijn als sneeuw voor de zon.
Mei 2017
Onbetaalbaar
Gelukkig weet ik al een tijdje waar de pc boutensingel is en moet ik alleen nog zoeken naar het nummer.
In het donker sta ik voor de deur van een in donker gehuld huis,de deur zwaait open en voor mij staan twee doodongelukkige mensen die gelijk breken.
Voor ik het door heb staan we met z’n drieën in een kring te janken.
Zuster! Na meer dan 50 jaar!!! Ik wilde zo graag dat mijn allerliefste….schoon en fris…
Het huilen van deze man …deze man die huilend om mij heen hangt en die ik nog nooit gezien heb.
Zonder enige uitleg improviseer ik en terwijl mevrouw snikkend voor de laatste keer in haar eigen badkamer door, de vreemde die ik ben, gewassen word besef ik hoe bevoorrecht ik ben weer te kunnen doen waar ik goed in ben.
Ik ben Nog net niet dood gegaan.
Ik was haar haar en laat het warme water over haar oude lijf lopen…hoe zou het zijn als je op het punt staat voor de laatste keer je eigen huis en haard te gaan verlaten?
Hoe zou het voelen om je vrouw weg te moeten brengen?
Overal zitten geplakte briefjes…licht aanlaten….maandag 9 uur …zomerkleding…
Niet vergeten…
Het huis ademt de sfeer van mijn ouders.
Jaren 70.
Binnen afzienbare tijd staat er straks een container voor de deur en zijn deze levens voorbij.
Alles wat deze mensen hebben opgebouwd wordt vernietigd en moet plaats maken voor moderne dingen.
Ik wil dit niet zien.
In een flits voel ik hoe het voelde toen ik op Astrid lag te wachten met mijn wond, een gat in mijn lichaam waar ik bang van was..mijn lichaam was mij vreemd.
De blijdschap die ik voelde als Astrid voor mijn deur stond….zij kwam mij helpen.
Bang van mijzelf …bang van de dingen die gebeurde met mijn lichaam waar ikzelf geen grip op had.
De littekens van nu toveren een glimlach op mijn gezicht,dit stelt niks voor!maar toen???
Zal ik lekker uw haar wassen? Haar tranen drogen en maken plaats voor een kortdurend moment van genot.
Oh wat heerlijk!
Samen lopen we gearmd naar de garage,de inloopkast van vroeger.
Van kledingkast tot aanrechtblad en van antieke schaatsen tot peutertandpasta…alles is hier jarenlang verzameld en zo goed als mogelijk georganiseerd.
Stapels theedoeken en een verzameling gele post-it blaadjes die verloren gegane gewoontes in leven moeten houden.
Ik laat haar zelf kiezen welke kleding zij aan wil en liefdevol laat zij een aantal kledingstukken, die ouder zijn dan ik, door haar handen gaan.
Met haar mooiste broek aan en een fleurig rode trui stel ik voor om haar gewassen haar droog te föhnen.
Vandaag is toch een bijzondere dag…de dag.
Genietend gooit ze haar hoofd naar achter en moeizaam en haperend start de jaren 50 föhn op.
Nee ,deze blaast niet zo hard als de hedendaagse föhn ….maar…
Met haar ogen dicht geniet ze voor de laatste keer, in haar veilige leven thuis, heel lang van de lauw warme wind die haar haren heel langzaam droog blaast.
Iets meer tijd dan de föhn van tegenwoordig.
Ik had iets meer tijd nodig dan anders,maar die paar minuten extra hebben diepe indruk achtergelaten.
Niet alleen bij de twee nu glimlachende mensen…maar ook bij mij.
Met een glimlach op mijn gezicht wrijf ik de tranen van mijn gezicht…ik kan nog doen waar ik goed in ben! Ik ben zo bevoorrecht.
Ik denk dat ik weer voor 100’% functioneer…ik hoop dat ik de kortste weg weet naar mijn volgende adres.
De armen om mij heen…de blijdschap om mij voor de deur te zien staan…de gemeende zoenen op mijn wang en de liefde die ik krijg is zoveel meer waard dan mijn salaris.
Wat heeft u toch een lief gezicht en zulke mooie bruine ogen.
Dolgelukkig vervolg ik mijn lange dag.
Oh wat jammer dat ik niet vaker deze vrouw haar haar heb kunnen wassen.
Mei 2017
Net als ik
De deur gaat open en de lift komt aanzoeven …de deur zwaait open en ik zie de tranen opwellen in zijn ogen.
Voorzichtig wrijft hij over mijn wang …en zegt zomaar ineens ik ben blij dat je er bent .
ik…ik ben bijna 57 en voel mij meer dan welkom.
Mijn hart doet pijn ….eigenlijk draait mijn maag meer dan om en ik zie haar slapend in haar laatste bed, haar doodsbed.
16 en 18….waren ze in dezelfde tijd dat ik die leeftijd had, maar waren nooit een dag zonder elkaar of uit elkaar.
Een heel leven samen.
Dit kettinkje heb ik van mijn kleinzoon gekregen ,hij is zo blij met mij…zijn oma.
Intens tevreden sluit ze weer haar ogen…en valt in een droomloze slaap en haar ene hand omsluit het zilveren hartje en de andere grijpt in de ruimte…naar haar man en naar mij.
Doodstil zit ik aan de rand van haar laatste bed,zij heeft geen pijn en op het moment dat zij dit zegt vraag ik mij af of ik wel besef hoe zeer dit mij doet.
Waarschijnlijk zie ik haar nooit meer en haar ogen verdrinken in de mijne.
Tranen druppelen over onze wangen ….
Waarom ben je zo lief voor mij???
Waarom??
Ik weet het niet.
Een jaar geleden ontsnapte ik aan de dood….niemand weet hoe bang ik was om dood te gaan.
Maar ook niemand weet hoe blij ik was met het mens dat toen voor mij zorgde en mij een slokje water gaf….en mijn hand greep toen ik niet zelfstandig rechtop kon gaan zitten.
Samen houden we haar hand vast.
Ik ben blij dat ik dit kon doen.
Mei 2017
Zo Alleen
Na 3 keer bellen hoor ik “wie bent u?” Mijn naam opent de deur en met een sneltreinvaart ga ik met splinternieuwe lift gelijk naar de 12 de verdieping.
De deur is nog dicht …dan toch nog maar en keer bellen …er gebeurt niks en ik hoor niks. De tijd verstrijkt minuut na minuut.
Zal ik de huismeester bellen??? Het is nog voor 8 uur dus en beetje te vroeg.
Nogmaals druk ik op de bel en het geluid klinkt waarschijnlijk door de hele flat.
Achter de deur hoor ik gemompel en het geluid van sleutels,”ze willen mij hier weg hebben ” “Ze nemen zelfs mijn sleutels mee” “u helpt mij toch??”
De sleutel met een sticker erop is de goede,daar krijgt u de deur mee open.
10 minuten later hoor ik dat in het slot nu de juiste sleutel zit en het geluid van een slot wat opengaat laat mij een diepe zucht slaken.
De deur gaat maar 10 cm open en om het hoekje zie ik alle eetkamerstoelen keurig verzameld in het kleine halletje en de rest van de ruimte is gevuld met overvolle tassen met schoenen, handdoeken en kleding. Overal,op elke plek in de flat staan tassen en koffers en de verwilderde blik in haar ogen zorgt ervoor dat al mijn alarmbellen tegelijk herrie gaan maken.
” ik kan u toch vertrouwen”? “U staat aan mijn kant he?”
Overal overvolle tasjes,koffers en volle vuilniszakken…het enige wat mij echt raakt is de radeloze blik in haar ogen en de enkele traan die over haar wang biggelt.
Heeft ze iets weg van mijn moeder? Of heeft zij alleen dezelfde bruine ogen als mijn ouders? dezelfde bruine ogen als mijn broers??
Herken ik haar ogen alsof het de mijne zijn??
Ik heb hier geen tijd voor…maar nadat ik gedaan heb wat ik moest doen vraag ik haar wat zij gegeten heeft.
Een kaakje …
Zonder nadenken,zonder denken aan, maak ik een boterham met kip en met kaas.
Haar ogen worden rustig en tevreden eet zij een stukje brood….
Ik moet weg …
Eenmaal beneden bel ik de Casemanager.
Ik ken haar nog niet zo goed zegt ze…. en met een diepe zucht vertel ik haar wat ik eigenlijk al wekenlang weet.
Ze is zo alleen..
april 2017
Productief
Ik sta om 5.30 op snel douchen aankleden en eten want ik moet mijn route van vandaag nog op mijn telefoon zien te zetten.
Ik weet hem wel maar een boekje en een pen is niet meer van deze tijd ,ik ben ook niet meer van deze tijd..mijn diploma is niet meer van deze tijd maar ik heb ook geen tijd meer.
Gisteravond heb ik al een poging gedaan maar steeds opnieuw verdwenen de mij bekende en geliefde mensen uit mijn rijtje .
Nu nog eerder dan anders probeer ik mijn rijtje kloppend te krijgen ,hè!!! Mw is weer verdwenen!!! Ik heb ze nu al zo vaak op haar plek gezet…
Mijn man begint er genoeg van te krijgen …hij heeft een vrouw die werkt voor haar plezier…die werkt om iets te betekenen voor een ander in plaats van zich nutteloos te voelen en haar kinderen die zich prima redden het leven makkelijker te maken .
Tijdens de “oh zo nutteloze maar noodzakelijke strijk “probeer ik mijn route nog productiever te krijgen…
Ik ruil met collega’s.. We helpen elkaar en proberen het nog beter te doen …
Wij zijn bereikbaar voor onze mensen en voor elkaar …iedere avond luisteren wij naar elkaar …helpen wij elkaar .
Ik kan niet slapen ,nee ik slaap nooit als ik moet werken want ik zal me maar verslapen ..als ik me verslaap kan mw p. niet in bad ,heeft mw b.geen steunkousen aan ..en zit mw H. in haar vuil ..en meneer p??? Ligt in bed te wachten.
Terwijl ik niet slaap zie ik dat mijn collega zijn mail leest,hij is toch vrij???moet zijn aandacht aan zijn gezin geven???
Ik heb niet geslapen …want er wordt op mij gewacht .oh,wat ben ik blij dat jij er bent!!!!
Daar doe ik het voor ….wij doen het goed!!
Geen papiertjes meer ..er is niemand die ze kan verwerken.
Ik ben meer tijd kwijt aan het invoeren ..en het opnieuw invoeren van km die ik gereden heb om mijn werk te doen .nu moet de postcode erbij…weer niet goed !!!
Is dit mijn schuld????
Maanden doe ik het thuis en ben hele avonden bezig met administratie..net zolang tot mijn man er genoeg van heeft.
7 minuten om steunkousen aan te trekken …mag ik nog goedemorgen zeggen???of vragen hoe het met haar gaat??
5 minuten om medicijnen te geven ,15 min heen ,sleutelkastje open ,deur open ,deur openen ,sleutel terug en dan ook moet ik die trap nog op…zakjes pakken ,nakijken ,water pakken ,aftekenen ….vragen hoe het met haar gaat daar kom ik al maanden niet aan toe .
Ik weiger om op deze manier oud te worden …ik weiger om op deze manier zorg te krijgen .ik weiger vanaf nu op deze manier zorg te geven .
Geen zorg van Laurens meer
4 jaar werk ik voor Laurens ,lang was ik gelukkig ..nu ben ik allang zoveel tijd kwijt om het formulier in te vullen om op zijn minst 60% van mijn kilometers vergoed te krijgen .
Ik lig wakker,het gaat slechter met haar ,misschien maar meer zorg geven?? Weer formulieren ..de indicatie moet echt omhoog ..formulieren .wie moet hier toestemming voor geven?
Ik sta iets eerder op ik heb toch niet geslapen .
Ik pak mijn telefoon en die laat mij een leeg scherm zien …weer kan ik opnieuw beginnen …weer in mijn eigen tijd.
Waarom doe ik dit ???
Ik haal mijn schouders op,zoek het maar uit ..
Een kwartier heen ….ik zeg goedemorgen hoe gaat het met u????
Schuifje aan…geef een pil…schuifje uit ! En in mijn eigen tijd vraag ik hoe gaat het met U?
Ik hoop dat ik jong dood ga ,want in dit land wil je echt niet oud worden .
En morgen?? Sta ik nog eerder op..want wij doen het niet goed…wie dan wel???
Onze productiviteit is niet goed??? Hoe zit het met die van jullie???
juli 2015